เรื่องกินขี้ไคล ป้ายน้ำเหลืองศพ เด็กๆ ไปเลยถ้าเทียบกับสิ่งที่ เดียรถีย์ หรือ บรรดานักบวชนอกพระพุทธศาสนาเคยทำในสมัยอินเดียโบราณ เด็ดกว่าพระบิดาก็มีมาแล้ว เรามารู้จักคำว่า เดียรถีย์ สักหน่อย เดียรถีย์ เป็นคำสันสกฤต แปลว่า ผู้มีลัทธิดังท่าน้ำอันเป็นที่ข้าม เป็นคำเรียกนักบวชนอกพระพุทธศาสนาในประเทศอินเดีย สมัยพุทธกาลคือตอนที่พระพุทธเจ้ายังคงมีพระชนม์ชีพอยู่
นักบวชในอินเดียโบราณมีหลายแบบ มีทั้งที่เป็น ฤาษี โยคี หรือมุนี ส่วนใหญ่ ทั้งสามแบบเป็นไปในลัษณะที่ไม่สุดโต่งเกินไปอย่าง เกศิน นักบวชเร่ร่อนที่ไม่มีแหล่งพักพิงถาวร ไม่สนใจเปลือกนอกรูปลักษณ์ ผมยาวรุงรัง ลำตัวเปื้อนฝุ่นผงออกสีเหลืองเกศินเป็นนักบวชที่มีความเคร่งครัด ถ้าสามารถปฏิบัติและควบคุมอินทรีย์จนบรรลุความสามารถทางจิตจะเรียกว่า มุนี
ถัดมาฤาษี เป็นผู้ออกบวชตามแนวทางของสมณะ มีการฝึกฝนคุณธรรมของนักบวชและนักพรต ครูฤาษีจำนวนมากมีสมาธิจิตในขั้นสูง มีความหยั่งรู้พิเศษ การแบ่งลักษณะของฤาษี แบ่งตามสิ่งที่ปฎิบัติ เช่น ตปะฤาษี คือ ฤาษีที่บำเพ็ญตบะ สัปตะฤาษีฤาษีผู้ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ด บางที่ฤาษีก็เรียกตามถิ่นที่อยู่ เช่น ฤาษีที่อยู่รอบเขาพระสุเมรุ ฤาษีตาไฟ คือฤาษีที่จ้องมองด้วยอาทิตย์ไม่กะพริบตา ฤาษีขี้เถ้า คือผู้บูชาไฟจนเกิดขี้เถ้ามากพอที่จะเอาขี้เถ้ามาถูหน้าและลำตัว
มาที่นักบวช ที่มีวิถีปฏิบัติ แปลกๆ มีมานานเป็นพันปี มีมาก่อนพระพุทธเจ้าจะตรัสรู้ วิถีปฏิบัติแปลกๆ มีหลายอย่าง
ที่เคยมีปรากฎในบันทึกของพระพุทธศาสนา กล่าวถึง ฤาษี ที่ยืนอยู่ ในช่องเขา อ้าปากให้สาวก ขับถ่าย ใส่ปาก อันนี้คุ้นๆคล้ายๆ ที่กำลังเป็นข่าว
หรือนักบวชนิกายอโฆรี (Aghori) นักบวชผู้กินเนื้อศพ แถมยังสูบกัญชา ดื่มเหล้า ซึ่งถือเป็นการบำเพ็ญเพียรเพื่อบรรลุธรรมนักบวชอโฆรี จะไว้ผาว ไม่อาบน้ำ ไม่สระผม ละทิ้งทรัพย์สมบัติ ออกบวช บูชาเทพ ที่หลอนคือ เขาจะกินศพ มนุษย์ กินคือ รับประทานแบบดิบๆ ทั้งตอนที่ศพเพิ่งตาย หรือ ถ้าจะให้เป็นการฝึกตนมากๆ ก็กินตอนกำลังขึ้น กรรมวิธี คือเอาศพวางบนแคร่แล้วแยกส่วน แล้วกิน ตอนกินจะบูชาไฟไปด้วย อโฆรี ในสมัยพุทธกาลมักจะชอบล้อเลียนพระพุทธเจ้า
อโฆรี บางคนมีความเชื่อว่าถ้าดื่มน้ำจากหัวกะโหลก...คน เอาเถ้ากระดูกทาตัว กินศพ หรือแม้แต่อุจจาระของตัวเอง จะได้รับพลังศักดิ์สิทธิ์มาจากคนตาย และสามารถเชื่อมต่อกับเทพเจ้าได้ ฟังดูแนวคิดนี้อาจเป็นฐานของคนที่เป็นข่าว คือ กินเพื่อให้ได้พลังของคนตายมาอยู่กับตัวเอง
ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน มันเป็นศรัทธาส่วนตัว ผู้มีปัญญาพึงใช้วิจารณญาณพิจารณาอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ การปฎิบัติแบบสุดโต่ง หรือ อ่อนแอ ไร้วินัย ก็ล้วนแต่ไม่ดีทั้งนั้น อย่างที่พระพุทธศาสนาเรียกว่าหนทางที่เหมาะสมที่สุดคือทางสายกลาง ไม่ตึงจนเกินไปไร้เหตุผล หรืออ่อนแอเกินไปจนไม่มีสาระ
จาก ฤาษีในอินเดียโบราณ ศึกษาความเป็นนักบวช ของฤาษี สุมาลี มหณรงค์ชัย